[SinglePic not found]We moesten op 30 november afscheid nemen van onze lieve Noom (officieel: Kreuzelberg’s Naomi), bijna 12 jaar oud.

Alles onder de hemel heeft zijn tijd

Er is een tijd van vreugde…
Gedurende 10 ½ jaar mochten wij genieten van ons lieve meisie “Noom”.  Bijna twaalf jaar geleden werd ze in Duitsland geboren en als pupje is ze naar Oosternijkerk gegaan. Omdat ze te groot werd voor het ras werd ze herplaatst en kwam ze in ons leven. Voor ons een opvulling van een onvervulde droom. Met haar lieve, zachte en trouwe karakter had ze al snel ons hart gestolen.

Er is een tijd van verdriet…

Vertrouwend op ons tot de dood moeten we vanaf nu de onvoorwaardelijke hondenliefde van onze “Noom” missen. Geen geboorte zonder dood, geen vreugde zonder verdriet en 12 jaar is een hele leeftijd voor een hond. Sommigen zullen zeggen: Het was maar een hond…. maar wij zullen haar meer missen dan woorden kunnen uitdrukken.

Er is een tijd van dankbare herinnering….
Wat een lieve aanhankelijke hond was het. Ze maakte graag lange wandelingen en ging graag mee uit naast de fiets of in de fietskar samen met onze andere Sheltie Josha. Er ging niets boven een vakantie in de caravan. Als ze had mogen kiezen waren we altijd op vakantie naar de zee gegaan. Nooit zullen we vergeten hoe ze honderden meters voor ons uit rende langs de branding en blafte naar iedere rollende golf..  Maar natte pootjes? Dát liever niet. Zorgvuldig werd daarmee omgegaan.
Ook bij regen ging ze liever niet “uit”. Op straat liep ze altijd om de plassen heen als het even kon. Het “in bad gaan” onderging ze altijd lijdzaam, maar het föhnen naderhand was een heerlijk feestje. Ze had meer feestjes: op het strand naar vliegers blaffen in de lucht en rondjes rennen totdat ze er moe van werd. Tijdens de vakanties gingen de vliegers dan ook altijd mee. Of een poes in de tuin: de sprint werd al binnen ingezet, steevast uit de bocht vliegend dankzij de gladde houten vloer, daarna in een rechte lijn naar de enige plek waar de poezen de tuin in- en uit kunnen.
We denken aan haar getrippel achter ons aan… altijd liggend aan onze voeten.
Haar duwende neus om een knuffel te vragen en het genieten van een kriebel op haar buik. Haar zachte en begrijpende ogen. De troost die ze kon geven als je verdrietig was en haar onweerstaanbare Sheltiekus.
Ze was verweven met ons leven. Ze was een deel van ons.

We zijn verdrietig en verslagen. We zullen haar nooit vergeten.

Eelco en Carolien
en Sheltie Josha